25η Μαρτίου
2019-03-22 20:41
Οι μαθητές του Στ1 σας παρουσιάζουν σήμερα το δικό τους ¨Υμνο στην Ελευθερία¨
Ένα αφιέρωμα στην αγάπη των Ελλήνων για την πατρίδα και την αυτοθυσία για την Λευτεριά.
Πρόκειται για μια πρωτότυπη παράσταση που σχεδιάστηκε από τους ίδιους τους μαθητές για τιμήσουν όλους αυτούς που με τη θυσία τον αγώνα τους και το αίμα τους έθρεψαν το δέντρο της ελευθερίας. Και είναι πολλοί αναρίθμητοι.
Αποτελεί δε μια εικαστική πρεοσέγγιση της έννοιας της Ελευθερίας.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας και μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας εργάστηκαν ομαδικά και ήρθαν σε επαφή με σημαντικά έργα ανακαλύπτοντας μέσα από την τέχνη,ότι η ζωή των Ελλήνων ήταν ένας συνεχής αγώνας για την Ελευθερία.
Η Ελευθερια άλλωστε αποτελεί το βασικό συστατικό της ιδιοσυγρασίας των Ελλήνων όπως την ύμνησε ο Σολωμός μετά από χειμαρώδη έμπνευση στις 158 στροφές του Υμνου εις την Ελευθερία.
Επισκέφτηκαν το Εθνολογικό Μουσείο της Πάτρας γνώρισαν τα μέρη της ελληνιής παραδοσικής φορεσιάς, κράτησαν τα αυθεντικά όπλα του 21 και μπαρουτοκαπνήστηκαν .
Μέσα από την λεπτομερή ξενάγηση του κ. Κωτσακη στις προθήκες του μουσείου έμαθαν λεπτομέρεις για τη ζωή και τη δράση των τοπικών μας ηρώων.
Στο Μουσείο τύπου με τη βοήθεια της κ.Κατερίνας Τσίρου ήρθαν σε επαφή με ένα θησαυρό αυθεντικών κειμένων και ενθουσιάστηκαν γνωρίζοντας απο κοντά το έργο των Φιλελλήνων κυρίως του Μάγιερ που ειχε το τυπογραφείοτου στο μεσιλόγι και εξέδιδε τα "Ελληνικά χρονικά", την πρώτη ελληνική εφημερίδα. Η προσφορά του στον αγώνα σπουδαία και ανεκτίμητη,γιατί συνέβαλε στη διατήρηση της γλώσσας και της ελεύθερης έκφρασηςτων Ελλήνων και όπως έλεγε και ο Βάρδος της ελευθερίας ο εθνομάρτυρας Ρ.Φερραίος ΄΄όποιος συλλογάται ελεύθερα συλλογάται καλά".
Θαύμασαν τις λιθογραφές της εποχής που απεικόνιζαν πιστά τους ήρωες του 21.
Από την περιδιάβασή τους αυτή απέκτησαν γνώσεις, εμπειρίες έκφρασαν τα συναισθήματά τους ένοιωσαν περήφανοι για την καταγωγή τους και διάλεξαν να ζωντανέψουν έργα ζωγραφικής που απεικονίζουν τα ιστορικά συμβάντα των οποίων η εικονογραφία διαμορφώθηκε από τους ρομαντικούς φιλελλήνες τουν19ου αι.
Θα ήταν παράληψη η μη αναφορά μας στους συνεργάτες εκπαιδευτικούς, αλλά και στον επιμελλεστατο στο μάθημα της ιστορίας 14ο μαθητή, που συνέβαλλαν τα μέγιστα στην πραγματοποίηση της παράστασής μας.
Ο λόγος τώρα στους μαθητές μας ......
Τα κείμενα του 14ου μαθητή μας:
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Ο Γέρος του Μωριά
Η μεγαλύτερη στρατιωτική μορφή του αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1821.
Γεννημένος το 1770 στην Πελοπόννησο τη δύσκολη περίοδο των γεγονότων των καλουμένων Ορλωφικών τα οποία γεγονότα οδήγησαν σε ερήμωση και δήωση του τόπου επί μία δεκαετία από αλβανικές ορδές, εξελίχθηκε σε εξέχουσα μορφή του αρματωλισμού και του κεφτοπολέμου κατά την προεπαναστατική περίοδο.
Κυνηγημένος ανηλεώς από την τουρκική εξουσία κατέφυγε στα Επτάνησα τα οποία ευρίσκοντο αρχικά [1805] υπό ρωσική κατοχή και μετέπειτα [1814] υπό αγγλική κατοχή όπου οι Άγγλοι κατανοώντας τη στρατιωτική του αξία έδωσαν σε αυτόν το βαθμό του ταγματάρχη του αγγλικού στρατού.
Εξαρχής εμβληματική φυσιογνωμία της επανάστασης του 1821 στην Πελοπόννησο , με την αυτοδίδακτη στρατιωτική τακτική του κατόρθωσε τάχιστα να απελευθερώσει ολόκληρο τον Μωριά από τον τουρκικό ζυγό [με εξαίρεση την πόλη των Πατρών σημειώνοντας δύο τεράστιες στρατιωτικές επιτυχίες πρώτον την άλωση της Τριπολιτσάς διοικητικού κέντρου των Τούρκων της Πελοποννήσου και δεύτερον την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη πασά στα Δερβενάκια που είχε σταλεί εναντίον του από την οθωμανική κεντρική διοίκηση.
Κυνηγήθηκε από τους συμπατριώτες του κατά τους δύο εμφυλίους πολέμους δικάστηκε φυλακίστηκε και έχασε τον γιό του Πάνο από ελληνικό βόλι.
Κράτησε διαρκή πόλεμο φθοράς εναντίον του Ιμπραήμ πασά.
Κατά την διακυβέρνηση της χώρας από τον Καποδίστρια διορίστηκε αρχιστράτηγος του Ελληνικού στρατού.
Μετά την δολοφονία του κυβερνήτη και την έλευση του βασιλιά Όθωνα η αντιβασιλεία [τριανδρία Βαυαρών αρχόντων η οποία κυβερνούσε την χώρα μέχρι της ενηλικιώσεως του νεαρού Όθωνος τον καταδίκασε σε θάνατο ως μέλος συνομωσίας εναντίον του κράτους.
Του εχαρίσθη η ζωή υπό του Όθωνος όταν αυτός ενηλικιώθηκε. Πέθανε το 1843 στην Αθήνα όπου και ετάφη με τιμές. Το έτος 1836 έδωσε συνέντευξη στον Γεώργιο Τερτσέτη, επιφανή δικαστή, ο οποίος στην τελευταία δίκη επί αντιβασιλείας αρνήθηκε να τον καταδικάσει και έτσι καθαιρέθηκε από το δικαστικό αξίωμα.
Στην λεγόμενη λοιπόν <<διήγηση συμβάντων της ελληνικής φυλής 1770-1836>> βλέπουμε τον Έλληνα πρωτεργάτη του απελευθερωτικού μας αγώνα να ξεδιπλώνει όλη του την ευφυία, τη φιλομάθεια, την πείρα από την ζωή και τη λόγια σκέψη όπως τις χρησιμοποίησε σε καιρούς πολέμου και ειρήνης.
Οι περιγραφές του παρουσιάζουν γλωσσικό πλούτο με γκάμα από επιμελή συντηρητική δημοτική μέχρι λείψανα λογίου καθαρεύουσας αναμεμειγμένα με ξένες λέξεις [τουρκικές, ιταλικές, γαλλικές] αυτοτελείς ή και συμπεπλεγμένες σε πλήρεις φράσεις.
Παραθέτουμε αποσπάσματα της σκέψης και δράσης του κατά την διάρκεια του ιερού αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων.
Α. Όταν είδα ότι εις τα συμβούλια της Βιένας [1815] δεν έγινε κανένα καλό δια ημάς απελπίσθηκα από τους ξένους και είπα να μην έχωμε ελπίδα λυτρώσεως άλλην παρά από τον εαυτό μας και τον Ύψιστο-εμέστωσε και η εταιρία, η φιλική εταιρία, η οποία εχρησίμευσε ως μία σύνοδος οικουμενική της Ελλάδος,πλησίον στον ιερέα ήτο ο λαΪκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί πατριάρχης και τζοπάνης, ναύτης και γραμματισμένος, ιατροί και άρρωστοι, κλεφτοκαπητανέοι προεστοί και έμποροι ,η σύνοδος εργάζετο άκοπα, άγιο το χώμα εκείνων που την εφεύρηκαν! Έπεσε πάνω μας ως μία βροχή καταπαντισμός η επιθυμία της ελευθερίας μας. Εγώ,όταν μου ήρθε η προκήρυξις του Υψηλάντη <<η σάλπιγξ της πατρίδος σας κράζει>> μου φάνη και αντιλάλησε γη και ουρανός και έβαλα στραβά το φέσι μου και έχωσα την χούφτα μου εις την χούφτα του σπαθιού μου και έγραψα με γράμματα πύρινα εις την καρδιά μου το αθάνατο το ευλογημένο όνομα Αλέξανδρος Υψηλάντης. Μην αμφιβάλλετε ο Κύριος της ζωής και του θανάτου έχει γραμμένη εις την παλάμη του την ημέρα της 25 Μαρτίου έτους 1821.
Β. Μια φορά όταν επήραμε το Ναύπλιο ήλθεν ο Άμιλτον να με ιδή [Χάμιλτον Άγγλος αντιναύαρχος φιλέλλην] μου είπε ότι οι Έλληνες πρέπει να ζητήσουν συμβιβασμό και η Αγγλία να μεσιτεύση.Εγώ του αποκρίθηκα ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατο, εμείς καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμό δεν εκάναμεν με τους Τούρκους, άλλους έκοψε άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι καθώς εμείς εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά ο βασιλέας μας εσκοτώθη καμία συνθήκη δεν έκαμεν, η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα-με είπε ποια είναι η βασιλική φρουρά του ποια είναι τα φρούρια-Βασιλέας ο μαρμαρωμένος Βασιληάς [Κωνσταντίνος Παλαιολόγος] φρουρά του Βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφται τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι-έτζι δε με ωμίλησε πλέον.
Γ. Θαυμαστή η απάντησή του στην προσταγή του Ιμπραήμ πασά να προσκυνήσουν.
Ότι αυτό οπού μας φοβερίζεις να μας κόψεις και κάψεις τα καρποφόρα δένδρα μας δεν είναι της πολεμικής έργο διότι τα άψυχα δέντρα δεν εναντιώνονται εις κανένα μόνο οι άνθρωποι οπού εναντιώνονται έχουνε στρατεύματα και σκλαβώνεις και έτσι είναι το δίκαιον του πολέμου, με τους ανθρώπους και όχι με τα άψυχα δέντρα, όχι τα κλαριά να μας κόψης όχι τα δέντρα όχι τα σπίτια που μας έκαψες μόνο πέτρα απάνω στην πέτρα να μην μείνει ημείς δεν προσκυνούμε, τι τα δέντρα μας αν τα κόψης και τα κάψης την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια η γης οπού τα έθρεψε αυτή η ίδια γης μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνο ένας Έλληνας να μείνη πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζης πως την γην μας θα την κάνεις δική σου, βγάλτο από το νου σου.
Ρήγας Βελεστινλής [Φερραίος]
Η μεγαλύτερη προεπαναστατική μορφή εθνεγέρτη.
Γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Θεσσαλίας και το όνομά του ήταν Ρήγας του Κυριαζή [το όνομα του πατέρα του]. Όμως όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή έδιναν για επώνυμο τον τόπο καταγωγής άρα σε άλλα μέρη που βρέθηκε ονομάστηκε Ρήγας Βελεστινλής. Βέβαια όταν πλέον ήταν στην ξενιτιά καθιερώθηκε ως Ρήγας ο Γραμματικός λόγω της ιδιότητας του.
Αφού έλαβε ικανές γνώσεις στα γειτονικά Αμπελάκια που ήταν τότε περίφημα για τα σχολεία τους αναγκάστηκε να εγκαταλείψει οριστικά την πατρίδα του διότι εφόνευσε κάποιο Τούρκο καταπιεστή.
Κατέφυγε αρχικά στα λημέρια των αρματολών του Ολύμπου στη συνέχεια στο Άγιο Όρος από εκεί στην Κωνσταντινούπολη και τελικά τον βρίσκουμε σε ηλικία τριάντα ετών το 1786 στην Βλαχία την μία από τις δύο ημιαυτόνομες παραδουνάβιες ηγεμονίες.
Εκεί όπου κυβερνούσαν από το 1700 περίπου διορισμένοι από Τούρκους Έλληνες Φαναριώτες ηγεμόνες, υπήρχε μεγάλη ευχέρεια κινήσεως και δράσεως για ανήσυχα επαναστατικά μυαλά όπως του Ρήγα.
Με τις εκτενείς γνώσεις και τις συστατικές επιστολές από τον ίδιο τον παππού των Υψηλάντηδων του 1821 τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, γίνεται γραμματικός του ηγεμόνα της Βλαχίας Μαυρογένη-ένα είδος υπουργού εξωτερικών της εποχής εκείνης για την ηγεμονία.
Πολυκύμαντη η δράση του [κάτοχος και εκμεταλλευτής μεγάλης ακινήτου περιοχής στην Βλαχία, έπαρχος της Κραϊόβας κατά την διάρκεια της προαναφερθείσης θητείας επεβίωσε ακόμα και οικονομικά των πολέμων της περιόδου αυτής1787-1792 δεύτερος Ρωσοτουρκικός πόλεμος.
Μετά το 1790 τον βρίσκουμε στην Βιέννη όπου θα μπορούσε να παραμείνει ως ένας πλούσιος ομογενής ελληνικής παροικίας εξωτερικού.
Όμως ονειρεύεται την ανάσταση του γένους, χρυσό και ατελεύτητο όνειρο των αιώνων της σκλαβιάς. Αυτό έγινε επίμονη σκέψη του και ακοίμητη φροντίδα.
Κινείται δραστήρια ενεργοποιεί ελληνικούς και φιλελληνικούς κύκλους στην Βιέννη και εργάζεται ακατάπαυστα. Η δωδεκάφυλλος Χάρτα του [1797]σάλπισε τον συναγερμό της λευτεριάς από τα Καρπάθια και τον Δούναβη μέχρι την Κρήτη και από το Ιόνιο μέχρι τον Εύξεινο Πόντο. Θεωρείται ως ο πρώτος επιτελικός χάρτης της Ελλάδας.
Η πιο πολύτιμη όμως συμβολή του στον αγώνα της εθνεγερσίας θεωρείται ο Θούριος ποίημα από 126 δεκαπεντασύλλαβους στίχους που φέρει τον υπότιτλο <<ήτοι ορμητικός πατριωτικός ύμνος πρώτος εις τον ήχο ΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΓΗ ΜΕΓΑΛΗ>>.
Ως πότε παλληκάρια να ζώμεν στα στενά...
Τον ακούν με κατάνυξη και ενθουσιασμό οι συμπατριώτες του. Το τραγούδι επαναλαμβάνεται σε κάθε συγκένρωση, σκορπά ρίγη συγκινήσεων, φλογίζει καρδιές και διαδίδεται σαν αστραπή σε όλες τις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού και στην συνέχεια στον υπόδουλο ελληνικό χώρο. Ο Θούριος δεν είναι όμως ένα απλό πατριωτικό τραγούδι. Είναι ένα ανοιχτό και απροκάλυπτο επαναστατικό μανιφέστο, σάλπισμα ξεσηκωμού, προσκλητήριο δυνάμεων, απελευθερωτικό πρόγραμμα, πολιτική κατήχηση. Ουσιαστικά προεξαγγέλει μια επανάσταση ένα ευρύτατο επαναστατικό σχέδιο.
Όχι μόνο οι έλληνες και οι άλλοι υπόδουλοι λαοί αλλά και οι τούρκοι μαζί με τους άρχοντές τους πρέπει να ξεσηκωθούν <<τι στέκεις Πασβατζόγλου (τούρκος πασάς) τόσον εκστατικός .Τινάξου στο Μπαλκάνι φώλιασε σαν αετός τους μπούφους και κοράκους καθόλου μην ψηφάς, με το ραγιά ενώσου αν θέλεις να νικάς.>>
Αισιοδοξεί ο Ρήγας ότι με το κάλεσμα όλων <<βουλγάροι κι αρβανίτες αρμένιοι και ρωμιοί αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή>> να γκρεμίσουν την σουλτανική αυτοκρατορία και να θεμελιώσουν ένα καινούριο κράτος δικαίου και ισονομίας. <<ν' ανάψωμεν μια φλόγα σε όλη την τουρκιά να τρέξη από την Μπόσνα και ως την αραπιά... να σφάξωμεν τους λύκους που τον ζυγό βαστούν και χριστιανούς και τούρκους σκληρά τους τυραννούν>>
Μετά το θούριο λοιπόν δεν απομένει παρά η οργάνωση των δυνάμεων και η ένοπλη εξέγερση.
Τα σχέδια του δυστυχώς προδόθηκαν στους Αυστριακούς. Συλλαμβάνεται και παραδίδεται στους τούρκους οι οποίοι τον στραγγαλίζουν την 10η Μαΐου 1798 στο Βελιγράδι της Σερβίας μαζί με άλλους 7 συντρόφους του. Υπήρξε μεγαλομάρτυς και εθνικό σύμβολο. <<Το μελάνι του θα είναι πολύτιμον ενώπιον του ΘΕΟΥ όσο και το αίμα των αγίων>> θα γράψη ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Το έργο του και ο θάνατός του υπήρξαν από τις σημαντικότερες προσφορές στην υπόθεση της ελευθερίας της Ελλάδας.
<<Μόλις βγήκαμε από τη Μαρσίλια (Μασσαλία) -γράφει ο ακαδημαϊκός Πέτρος Λεμπρέν που ταξίδεψε με τον <<Θεμιστοκλή>> του Τομπάζη το 1814-βρέθηκα σαν από δύναμη μαγική στην καρδιά της Ελλάδας. Η Ελλάδα είχε τυπώσει την βούλα της και στα μικρότερα καθέκαστα του καραβιού. Βάρκες, κανόνια πανιά όλα βαφτισμένα με αρχαία ελληνικά ονόματα: Λυσίμαχος, Νικοκλής, Ωρίων, Αρκτούρος, Κάστωρ, Καλυψώ και άλλα πολλά. Όταν οι ναύτες σταματούν τη δουλειά στρώνουν χαλί στην κουβέρτα του καραβιού παίζουν όργανα και χορεύουν. Ελληνικά δημοτικά ,βλάχικα, αρβανίτικα τραγούδια μα στο τέλος πάντα ο Θούριος του Ρήγα. Ένας ναύτης τραγουδά μονάχος πρώτα έπειτα το παίρνουν όλοι μαζί ο καπετάνιος και το τσούρμο. Ολοι δακρυσμένοι. Είναι συγκινητικό να βλέπεις πως ανάβουν οι Έλληνες στο όνομα της Πατρίδας. Στις στροφές που μιλούν για εκδίκηση και λευτεριά χτυπούν δυνατά τη γροθιά τους πάνω στο τραπέζι. Απόδειξαν ύστερα με τα έργα τους ότι αυτά δεν ήταν ευκολόσβηστος ενθουσιασμός>>.
